Rymkronyk van Jan van Heelu betreffende den slag van Woeringen van het jaer 1288
(1836)–Jan van Heelu[p. 346] | |
B. Dit es vanden yersten Hertoge Jan van Brabant, maer die Cornike en houdens niet1.Als van Woeronc quam hertoghe Jan2,
Daer hi menigen prince verwan,
Soe quam hem eene niemare,
Die hem te hooren was herde zware,
Van sijnder suster der coninghinne,
Die men onverdient ter doot woude bringen;
Want vander Broetsen her Peter, die heere,
Seide haer op loghene ende onneere.
Soe deetse die coninc vaen,
Ende sij dedet haren broeder verstaen,
Den edelen hertoge, die groeten noot,
Bescreven met haren bloede root
In een scale, dair sy uut dranc,
Soe dat hertoge Jan van Brabant
Reet, doe hi verstaet die mere;
Op twee dage reet die edel heere
Ende omtrent op eenen nacht,
Te Parijs, dair menne sach
Den verrader, valsch van doen,
Verworgen aen Monfacoen,
Ende bracht in vreden, wilt versinnen,
Sijnder suster der vranscher coninghinnen.
Met hem liep oic zekerlike
Een knecht, ende was van Meerbeke
Uuter meyerien van Kempenhont:
| |
[p. 347] | |
Dese liep metten hertoge stout,
Encle een haeswinde, die Vlieger hiet;
In ware dinc, en liege u niet,
Hanct den stegereep des hertogen
Te Parijs voir die zale hoghe.
Ende die coninc van Vranckerijc
Quam metten hertoge te dier tijt
Tot sinte Quintijns in Vermendois:
Daer hoofden ende feesten die heren cortois,
Deen metten anderen in vriendelicheiden,
Ende alst soude comen teenen scheiden1
Vraeghde die vransche coninc
Sijnen zwager, in clare dinc,
‘Wie metten anderen eten soude? ’
Doen soe seyde die hertoge boude:
‘Wie yerst bereet hadde sijn spijse. ’
Het consenteerde die coninc wise.
Hi dede verbieden dat men colen noch haut
En vercochte den hertoge stout.
Ende als die hertoghe verstout dat
Dede hi alle die planen nappen van der stat
Coepen, ende alle die scotèlen mede,
Ende dede sijn spise bereeden ter stede.
Ende doen dedi den coninc halen;
Ende als sij saten tien malen
Over maeltijt, ende hadden gheten,
Dedi bringhen sekerlike ten eten
Dweermoes, dat hi hadde doen bereiden,
Met plaen nappen heetheiden,
Ende dus diendemen voir den coninc,
Diet vremde had, ende vraechde of selc dinc
Die zede ware in Duytsche lant2?
Doen seide die hertoge van Brabant:
‘Neent, her coninc, maer waendi,
| |
[p. 348] | |
Dat ic niet zoe rijke en si,
Dat ic mijn spise niet en bereide
Voir die uwe? dat heeft my vriheide!
Al en condic vinden colen no hout,
Dit wermoes is costeliker, coninc stout,
Dan alle die spise; die ghi hebt geten;
Want andere bernynge, suldi weten,
En wasser toe dan nappen van pladen. ’
Doe seide die coninc, hooch van daden:
‘ Dit comt uuten hoochsten moede
Die ic noyt hoorde, zwager goede;
Ende om datmen dit eeuwelike
Weten sal in eerterijke,
Soe ghevic u, in uwer gewelt,
In vryer erve dat velt. ’
Noch heetet le terre de Brabant.
Ende die coninc van Vranckelant
Nam oirloff, ende voer te Parijs,
Ende die hertoge thuys, zijts wijs.
explicit.
|
|