Hoe des derden hertoghe Jans drie sonen aflivich sonder
oer.
V.
Ghi hebt ghehoert allegader
Hoe
hertoge Jan, Jans vader,
Gheworven hadde voer sinen sone
380
Die dochter van der vranxsche crone,
Coninc Philips, dat wilt verstaen:
Als dus dese huwelic was ghedaen
Sant die hertoge eerbaerlike
385
Bi den coninc sinen zweere,
Diene ontfinc met groter eere,
Ende bi hem helt als sinen sone;
Maer, leider! herde cort na tgone
Soe betaelde die vrouwe haer scout,
390
Die wi moeten, jonge ende out,
Betalen als Gods wille si.
Aldus soe bleef die heere vri
Sonder oer, die jonge Jan
Van Brabant, die edel man.
Des conincs dochter ende si verworven
Aldus hadde die bitter doot,
Doe sant die coninc met eeren groot
Den jongen Jan, si u bekant,
Met grotet menichte, met sconen gesinde,
Tot sinen vader, diene minde,
Diene minlic heeft ontfaen.
Niet langhe daer na, dat wilt verstaen,
405
Dat hi in Brabant hadde gewesen,
Es hem een siecheit aen gheresen,
Die hem toter herten ruerde,
Dat hi die doet daer om besuerde
Binnen sinen jongen dagen,
410
Dat Brabant sere mocht beclagen
Dat hi dus van der werelt sciet,
Ende gheen oer achter hem en liet.
Met eeren ende met groter werde
Deden die vader doen ter erde,
415
Doene die doet hadde ghehaelt
Ende hi sijn scout hadde betaelt.
Ghi hebt in den boec hier voeren
Hoe hertoge Jan, op eenen tijt,
420
Jegen die Ludekeren hadde strijt,
Die hi vervacht ende verwan,
Daer
Heinric, die jonge man,
Sijn sone ridder wort gheslagen,
Die in sinen jongen dagen
425
Hem ter wapenen alsoe voeghde,
Dat iegeliken wel genoeghde,
Die sijn vromicheit aensach:
Dit ghesciede den anderen dach
Voer sente Marien Magdalenen,
430
Dat menich Ludeker moest beweenen,
Dit was in ons Heeren jaer
Ende daer toe XL ende sevene.
Dese Heinric was in sinen levene
435
Van den keiser soe seer ghemint,
Recht of hi hadde gheweest sijn kint,
Ende soe was hi derghelike
Van den coninc van Vrancrike,
Ende was alree soe verre comen,
440
Dat hi hem screef ende dede noemen
Heer van Mechelen, ende hertoge
Van Limborch, met moede hoge:
Hi was ghemint ende seer vercoren;
Maer, cort daer na, dat suldi hoeren,
445
Starf hi in sinen jongen jaren,
Dat menich herte dede beswaren;
Sonder oer soe starf dese here
Van sinen wive, dat wel sere
Te clagen was, in goeder trouwen.
450
Die hertoghe bleef bevaen met rouwen
Als dat wel was proeffelijc;
Soe deden oec ghewarichlijc
Alle sijn vriende, ende sijn maghe
Beweendene, met groter clage.
455
Deser redenen sceidic van,
Ten alder corsten dat ic can.
Die joncxte sone Godevert
Die hadde ghetrout die vrouwe wert
Van Bourbon des hertogen kint,
460
Die seer van hem was ghemint,
Staerf oec jonc in Vrancrike,
Sonder oer, ghewarichlike.
Es hi van erterijc ghesceiden
Sijn ziele die wil God geleiden,
465
Doer sijn grote ontfermicheit,
Ende bringense ter eewicheit,
In eewege blisscap, sonder verganc.
Wat holpt dat ict nu maecte lanc?
Ic hadder wel meer af bescreven;
470
Maer om dat si sonder oer sijn bleven,
Soe laetict metten minsten varen.
Ay, Brabant! ghi moeght wel mesbaren
Ende ontfermelijc beclagen
Der jammerliker groter plagen,
475
Die u hier inne es wedervaren.
Ic ducht ghi binnen hondert jaren
Verwinnen en sult die scade groot,
Die u aen deser heeren doot
Worden es, ende tbitter sneven
480
Dat si dus sonder oer sijn bleven
Alle drie dus haestelike,
Ende si doch alle te huwelike
Soe hoeghelike waren getogen.
Hadt Gode al soe gelieven mogen,
485
Het hadde den lande herde houde
Van Brabant X dusent merc van goude
Ghebaet, des mach men wel vermoeden;
Maer doch, als ment wel wilt bevroeden,
Soe steet alle dinc ten ghebode
490
In der almechticheit van Gode.
Daer omme en eest genen noot
Tegen den wille van Onsen Heere;
Want ten baet noch min noch meere.
495
Van des God wilt ghehingen
Soe en helpt geen wederdringen;
Maer die crancheit der natueren
Die den mensche doet berueren
Dat hi in al des God bevelt
500
Sinen wille niet en stelt,
Dat doet des vleesch gebreckelijcheit,
Entie onsaleghe broescheit.
Dit clagen willic laten varen
Ende u vort gaen verclaren
505
Van den outster dochter achemant
Des derde Jans van Brabant.
|
|
