Hoe Herderijc Amelise ondervant.
Dat III Capittel.
Alse dese twee, in ware dinc,
Ghedient hadden den coninc,
255
Ontrent twee jaer, in diere wise,
Sprac
Amijs tote
Amelise:
‘Gheselle, ic moet, te waren,
Thuus te minen wive varen;
Maer ic wane saen wederkeren.
260
Nu, hout u ane mijn leren,
Dat ghi, om gheene saken,
Des sconincs dochter en selt ghenaken,
265
Waer ghi sijt, in elke stede;
Ende dat ghi u oec hoet mede
Dat
Harderijc, die valsche grave,
Uwen sin niet en ondergave,
Noch en weet u heimelicheit,
Want ic sie ende merke wel
Dat hi mordadich is ende fel.’
Met desen es hi wech ghevaren.
Amelijs bleef int hof, te waren,
275
Ende leide, met groten sinne,
Ane sconincs dochter sine minne,
Dat hi sinen wille daer af ghewan.
Doen quam Harderijc, die quade man,
Die alre dorperheit was blide,
280
Ende alle vroemheit benide,
Ende dede hem te verstane,
Hoe vrient dat hien ware,
Ende dat hi stille ende openbare
Ende in allen trouwen fijn,
Ende swoert te houdene wale.
Ende alse gheeint was die tale,
Ende ghedaen was die eet,
290
Gheloeves Amelijs ghereet,
Ende ondecte hem ter stede
Onwiselijc sine heimelichede,
Alse die van sinne niene was fel.
Amelijs, dien dit ghevel,
295
Es eens voer den coninc ghestaen,
Alse hem water te ghevene saen;
Ende Herderijc stont daer bi mede,
Die aldus sprac ter stede:
‘Here coninc, ic segt u dan,
300
Van enen ontwetteghen man
En seldi gheen water ontfaen,
Die soe sware heeft mesdaen;
Want hi uwer dochter heeft gheroeft
Haer suverheit; des gheloeft.
305
Hi is wel waert der doot!’
Amelijs, van wondere groot
Viel in onmacht ende van vare.
Die coninc deden opheffen dare,
Alse een edel man van sinne,
310
Ende seide: ‘En vervaert u niet, minne!
Stant op stoutelike, ende kere
Van di selven dese oneere!’
Hi sprac, als hi becomen was:
‘Heer coninc, en gheloeft niet das
315
Dat Herderijc, die verrader, seghet;
Want des gheen hoghe man en pleghet;
Maer, here, gheeft mi daer toe tijt,
Dat ic camp neme ende strijt,
Dat ic mi mach daer in verclaren
320
Van aldus dorperliker maren,
Dat God die waerheit moete toghen,
Dat hi lieghet als een dief!’
Karle sprac: ‘Hets mi
lief.’
325
Ende
vrou Hildegaert, die coninghinne
Si warp hare soe verre daer inne
Dat si Amelis borghe waert,
Die hem wech beraden vaert.
Ende als hi aldus, in dierre wise,
330
Soeken vaert sinen vrient Amise,
Ghemoet hien op sine vaert,
Als te vaerne te hove waert.
Te sinen voeten viel hi met wene,
Ende seide: ‘Ay mi, lieve, hulpe allene
335
Ende troest van mijnre salichede,
Dinen raet ende dine bede
Heb ic domelike te broken:
Des moet ic enen camp stoken
Karles dochter, mijnre joncvrouwen,
Beslapen, bi mijnre ontrouwen.’
Amijs heeftene seer bescouden
Om dat hi hem dus heeft ghehouden.
345
Hi sprac: ‘Wi selen metter vaert
Wisselen clederen ende paert,
Men sal wanen dat ic ben ghi
Ende ic sal vechten vore di,
Ende sal, metter hulpen ons Heren,
350
Den grave, den verradere, onteren.
Vaert tonsent, te minen wive;
Maer hoet u van haren live!
Si sal wanen dat ict ben.’
Met desen bedroefden si hen:
355
Met tranen sceidense ende met wene.
Amijs voer te hove allene,
Alse oftet Amelis die grave ware,
Ende Amelis, in dien ghebare,
Quam tote Amijs huse saen,
360
Rechte alse Amelijs ghedaen.
|
|
